Co nieco o sprzęcie

Temat sprzętu jest bardzo subiektywny, ponieważ w dużej części zależy również od potrzeb i osobistych preferencji. Co zostawić, co zabrać i czy lepiej jechać na lekko czy może warto zabrać więcej, by mieć spokojną głowę.

Nie mniej jednak najważniejszym na wyprawie rowerowej jest.. rower. Mój to kilkuletni Giant z 27 biegowym zestawem Shimano Deore. Im więcej przerzutek tym lepiej, ponieważ jazda ciężkim, obładowanym rowerem wymaga częstszego, czasem nieustannego ich zmieniania, więc jest to dość istotna kwestia. Drugą ważną rzeczą są hamulce – w końcu warto się czasem zatrzymać, a wyhamowanie takiej masy nie zawsze jest proste. Nie używam tarczowych, a szkoda bo czasem od naciskania klamek hamulców bolą ręce.
Opony to kwestia terenu, po którym zamierzam jeździć, a że prawie zawsze jest to asfalt, więc wystarczają zwykłe. Od pewnego czasu wożę też zapasową, po tym jak na jednym z wyjazdów musiałem w ciągu kilku dni wymienić obie opony. Obecne, pomimo że już bardzo zdarte spisują się nieźle. Wydłubałem z nich nawet 4mm kawałek szkła i po dziś dzień ani jednego przebicia.

Warto zwrócić uwagę na bagażnik, bo na nim spiera się cały ciężar naszego bagażu. Na jednej z poprzednich wyjazdów złamałem bagażnik aluminiowy, który mimo wszystko z powodzeniem służył mi dalej. W tym roku złamałem ciężki bagażnik stalowy i… nie zauważyłem tego. Dopiero gdy podjechałem na stację żeby napompować opony, pracownicy zwrócili uwagę, że coś ten bagażnik dziwnie wisi. Było szybkie „dawaj go tu” i po chwili był zespawany. W tej sytuacji pomogli mi sympatyczni Albańczycy. Gdy natomiast zerwałem w Walii linkę od przerzutki i poprosiłem w sklepie o zwykły śrubokręt, usłyszałem że za 8£ mogę to mieć zrobione. Poradziłem sobie sam. Po pięciu minutach linka była zmieniona. Niesmak pozostał.

Następne w kolejce sprzętu są sakwy. Z tyłu od lat korzystam z 50l sakwy Hi Mountain, z której można odpiąć plecak i jest to duży plus. Niestety sakwa wymaga osobnego pokrowca, bo nie jest wodoszczelna i ma tendencje do wpadania w koło bo brak jej sztywności. Sporo z nią miałem problemów. Albo pedałując kopałem w nią nogą albo po przesunięciu do tyłu wpadała w koło.
Przednie sakwy to już inna para kaloszy. Zestaw 30l Mainstream MSX jest niezastąpiony i złego słowa na nie jak dotąd nie powiem. Trwałe, wodoodporne, mocowane na sztywno do bagażnika. Jedyny minus? Brak kieszonek i wszystko w środku jest bardziej chaotycznie poukładane.

A co w tych sakwach?

Przede wszystkim ubranie. Kurtka i spodnie na deszcz, wiatrówka, ciepła bluza, ciepłe oraz cienkie długie spodnie, koszulki, krótkie spodenki i dwie pary butów. Do tego jakieś zwykłe spodnie i bluza do chodzenia po mieście w luźny dzień lub do samolotu. Nie ma tu większej filozofii ale warto być przygotowanym na każdą pogodę.

W czym śpię?

Od wyjazdu do Patagonii korzystam z namiotu MSR Hubba Hubba HP. Przed zakupem rozważałem jeszcze bliźniaczy namiot Hubba Hubba NX jednak był on wówczas tylko w kolorze białym, a ponadto ściany tropiku były od połowy w górę z siatki i bałem się, że będzie on zbyt przewiewny. Dziś uważam, że był to dobry wybór.
Hubba Hubba HP jest rzeczywiście świetnym namiotem, a o jego zakupie zdecydowała w głównej mierze niska waga. Jest to konstrukcja samonośna, dobrze wentylowana, choć nawet pomimo tego ciężko ustrzec się kondensacji pary. Namiot składa i rozkłada się szybko, jest mały po spakowaniu, a w środku po rozłożeniu jest dużo miejsca. Jego cena jest niestety mniej komfortowa ale planując zakup na lata warto się nad tym zastanowić. Niestety w tym miejscu pojawia się dość duże zastrzeżenie.
Jak obliczyłem, w 2016 roku, od zakupienia Hubba Hubba HP spałem w nim 47 nocy. W czasie pobytu w Wielkiej Brytanii szwy zaczęły puszczać, a podłoga sypialni się odklejać. Na domiar złego złamał się plastik trzymający poprzeczny pałąk stelaża. W niczym od jednak nie ujmował funkcjonalności ale takie rzeczy nie powinny mieć miejsca w namiocie tej klasy. Co gorsze, reklamacja została uznana półtorej miesiąca temu ale nowego namiotu nadal nie otrzymałem. Producent i sprzedawca co kilkanaście dni przysyłają wiadomość by uzbroić się w jeszcze trochę cierpliwości.

Tak jak z przednich sakw jestem wybitnie zadowolony, tak do spania mogę z czystym sumieniem polecić materac Therm-a-rest. Od dwóch lat korzystam z dmuchanego NeoAir Xlite i od tamtej pory spanie w namiocie weszło na wyższy poziom komfortu.

Kuchenka, którą od prawie trzech lat posiadam to Primus OmniLite Ti – wszystkopaliwowa kuchenka tytanowa. Ponownie, gdy przerzuciłem się na gotowanie na benzynie, wzniosłem się na inny poziom. Paliwo jest przede wszystkim tanie, wszędzie dostępne i bardzo wydajne. Odpadł też problem przewożenia kartuszy z gazem w samolocie. Po prostu po wylądowaniu udaję się na najbliższą stację benzynową i kupuję litr paliwa za parę złotych w przeliczeniu i starcza to zwykle na kilka-kilkanaście dni naprawdę intensywnego gotowania. Żadnych półśrodków, oszczędzania czy gotowania na wolnym ogniu.
Dzięki zastosowaniu tytanu kuchenka jest lekka ale moim zdaniem zbyt delikatna i trzeba o nią odpowiednio dbać. W porównaniu z palnikiem gazowym zajmuje również znacznie więcej miejsca. Na domiar złego, po tych trzech latach intensywnego użytkowania palnik zaczął się po prostu kruszyć. Napisałem w tej sprawie do Primusa, gdzie stwierdzili, że jak dotąd spotkali się z czymś takim tylko raz i czy mogę opisać, w jaki sposób użytkowałem kuchenkę. Obiecali wysłać nowy palnik ale analogicznie jak z namiotem; do chwili obecnej niczego nie otrzymałem.
Na tym jednak nie koniec problemów z kuchenką Primusa. O ile w tadżyckich górach Fan zatykanie się mogłem zrozumieć i wytłumaczyć złą jakością paliwa,  o tyle nie rozumiem dlaczego zaczęło tak się dziać w Szkocji. Z dnia na dzień kuchenka spalała paliwo gorzej, zatykała się, a ciśnienie było wręcz znikome i z gotowania na maksa zostało gotowanie przy całkowicie odkręconym zaworze i dające zaledwie wolny ogień. Zagotowanie wody przy takim stanie stawało się powoli niemożliwe. W pewnym momencie nie byłem już jej w stanie wyczyścić przy pomocy dostępnych narzędzi i pewnego deszczowego dnia, po całym dniu jazdy, gdy zmarznięty rozbiłem już namiot i szykowałem się do kolacji kuchenka odmówiła posłuszeństwa. Na kolejne dni zostałem o suchym prowiancie, na którym ciężko mi było uzyskać odpowiednią ilość energii do całodziennej jazdy. Nie była to pierwsza sytuacja, kiedy kuchenka zawiodła bo podobnie stało się w argentyńskiej Patagonii i na chilijskiej Carretera Austral.

Po takich sprzętach, który kosztuje krocie oczekuje się i wymaga znacznie więcej, a gdy zawiedzie na odległym końcu świata, najzwyczajniej skazuje nas na dodatkowy trud, którego przecież za wszelką cenę staramy się uniknąć.

Obowiązkowym sprzętem, który zawsze ze sobą zabieram jest oczywiście aparat – lustrzanka Canon. Z dodatkowych obiektywów i statywu ostatnio rezygnuję.

Jak więc to wszystko ładować w podróży?

W przypadku słonecznej pogody nie mam problemu, bo korzystam z panelu słonecznego, który rzucony na bagażnik przy bezchmurnym niebie osiąga dość dużą sprawność.
Gdy słońce nie dopisuje to wspomagam się dynamem w piaście podłączonym do adaptera, a następnie do telefonu lub baterii od aparatu. Tu już sytuacja nie wygląda tak różowo, bo o ile według producenta ładowanie ma się rozpoczynać już przy zaledwie paru kilometrach na godzinę, to nigdy nie byłem w stanie naładować telefonu, a co najwyżej podładować o parę kresek.

No dobra, a jak to wszystko teraz przewieźć?

O ile ruszamy z domu i wracamy do niego na dwóch kołach to problem nas nie dotyczy. Co jednak zrobić jeśli miejsce naszej wycieczki oddalone jest dużo dalej i bez pociągu, autobusu czy samolotu się nie obejdzie?
Wtedy trzeba się dobrze spakować. Osobiście jestem zwolennikiem pudeł, które można za darmo dostać chyba w każdym sklepie rowerowym (czasem także na niektórych lotniskach). W ten sposób rower jest względnie zabezpieczony i odporny na uszkodzenia. Takie rozwiązanie jest wygodne, gdy ruszamy bezpośrednio z domu. Przy powrocie sytuacja się komplikuje o szukanie pudła i transportowanie całego ciężaru na stację czy lotnisko.

W związku z tym zaopatrzyłem się w torbę-pokrowiec na rower, który złożony waży około 1,5kg i nie zajmuje wiele miejsca w momencie, gdy pozostaje nieużywany.
Do pakowania oczywiście trzeba zdjąć koła, siodełko, przekręcić lub zdjąć kierownicę ale za to do pokrowca mieszczą się sakwy i inny bagaż, dzięki czemu można zaoszczędzić na transporcie.

Z rowerem leciałem do tej pory trzy razy. Za pierwszym razem włoską Alitalią, gdzie obowiązuje limit bagażu 23kg i jedną sztukę stanowiły sakwy spakowane razem do worka marynarskiego, a drugim był niezłożony, nieopakowany rower. Owinąłem go tylko folią i to wystarczyło

British Airways ma podobną politykę, tj. nadawałem dwa bagaże po 23kg każdy, z tym że rower spakowałem do kartonu. Przyznam się, że przekroczyłem wówczas limit wagowy i zamiast 46kg (2x23kg) miałem prawie 60! Udało się bez dopłaty, ponieważ bagaż ponadwymiarowy ciężko zważyć.

Kolejny przelot to WizzAir, gdzie rower spakowałem do torby wraz z sakwami i nadałem jako sprzęt sportowy, a resztę bagażu tradycyjnie. Niestety rower w torbie jest najsłabiej zabezpieczony i należy go samemu uodpornić na wszelakie rzucanie i poniewieranie na lotniskach, co ma szczególne znaczenie podczas przesiadek.

W najbliższej przyszłości czekają mnie prawie 22000km w powietrzu z trzema przesiadkami, więc będzie to tym większy sprawdzian