Dzień 3 – Osaka | Miłosz Maślanka

Odprawa celna na lotnisku Kansai w Osace także jest bardzo szczegółowa. Ponownie parę pytań ze strony urzędnika imigracyjnego, pobranie odcisków palca i zdjęcie oraz pobieżne sprawdzenie plecaka na cle przez pana w białych rękawiczkach.

W hali przylotów idę do informacji dowiedzieć się paru rzeczy, wymieniam dolary amerykańskie na japońskie jeny. Cała transakcja wymiany wyglądała tak, że najpierw jeden pan pokazuje mi, które rubryki w formularzu muszę wypełnić (imię, nazwisko, adres hotelu, kwota), następnie podaję tak wypełniony druk wraz z gotówką przez okienko i dostaję numerek (pomimo, że nie ma tam nikogo oprócz mnie), abym ustawił się, a raczej stworzył drugą kolejkę i zaczekał na wymianę. Niecałą minutę później drugi z panów mnie woła, odbiera numerek i przekazuje kwitek i walutę od pani z kasy. Wszyscy przy tym się kłaniają i uśmiechają co czyni całą sytuację jeszcze zabawniejszą.

Z lotniska jedziemy pociągiem (890 JPY ) na stację Shin-Immamiya, z której do zarezerwowanego hotelu mamy parę kroków. Odnalezienie właściwej drogi sprawie z początku pewne trudności, ponieważ nigdzie nie znajduję nazw ulic, a przynajmniej nie w alfabecie łacińskim, więc trzeba było parę razy zapytać o drogę. Japończycy mimo, że angielski znają słabo lub wcale, a nawet jeśli znają parę słówek, to ciężko je wyłapać i zrozumieć. Nie mniej jednak każdy zapytany przechodzień udziela informacji i stara się pomóc jak tylko potrafi używając przy tym języka japońskiego bez żadnego skrępowania. Mina wyrażająca kompletnie niezrozumienie na chwilę przywołuje ich do rzeczywistości i chyba uświadamiają sobie, że turysta nic z tego nie pojął i starają się używać gestów, a później znów wracają do tłumaczenia po swojemu.

W recepcji hotelowej dostajemy prześcieradła, szlafrok, papcie, szczoteczkę do zębów oraz mały i duży ręcznik. Ten ostatni można po każdym użyciu zostawić w specjalnym koszyku w łazience i pobrać sobie nowy z recepcji. Toaleta to również swego rodzaju atrakcja i niewątpliwa nowość. Washlet, bo tak się nazywa, to nie jest zwykła deska sedesowa, a bardzo inteligentna bestia. Ta hotelowa może nie oferuje rozbudowanych funkcji jak na przykład automatyczne podnoszenie samej pokrywy lub włącznie z deską od razu po wejściu, w zależności czy stoi się tyłem czy przodem ale i tak posiada w sobie między innymi podgrzewaną deskę, funkcję mycia oscylacyjnego, mycia dla kobiet i suszenia.
W droższych i bardziej zaawansowanych modelach powyższe funkcje są bardziej rozbudowane. Użytkownik ma możliwość sterować strumieniem, ciśnieniem i temperaturą wody, w zależności od preferencji. Można słuchać ćwierkania ptaków, utworów muzycznych czy… odgłosu lejącej się wody. Dla wielu Japonek dźwięk moczu spływającego do muszli klozetowej wprawia w takie zakłopotanie i powoduje taki dyskomfort, że są w stanie lać wodę bez opamiętania. Z toalet damskich nie korzystałem, ale podobno w taką funkcję są wyposażone toalety publiczne, a nawet jeśli jest ona niedostępna to można znaleźć inne urządzenie o podobnym zastosowaniu uruchamiane automatycznie przez czujnik ruchu.
Washlety mogą mieć również możliwość oszczędzania wody. Nad zbiornikiem z wodą znajduje się mała umywalka z kranem, z której po spłukaniu leje się woda i można od razu umyć ręce.

Japończycy wierzą, że dom i jego okolica podzielone są na części czyste i nieczyste. Wnętrze jest strefą czystą, natomiast toaleta, weranda, balkon i obejście domu są już nieczyste. Dlatego do poruszania się po każdej z tych stref potrzebne jest oddzielne obuwie. Niedopuszczalne jest wchodzenie do toalety w papciach do chodzenia po domu czy wejście w klapkach z toalety do pokoju.
W związku z tym, przed wejściem do toalety znajdują się najczęściej klapki bądź papcie, które należy założyć na czas korzystania z niej.

Z tego co zauważyłem, wiele toalet publicznych ma naklejone na drzwiach obrazki jakiego rodzaju toaleta znajduje się za drzwiami. Czy jest kucana, washlet czy w stylu zachodnim.
Słyszałem nawet, że w niektórych znajdują się instrukcje jak należy z nich korzystać i nie tyczy się to tylko bardzo skomplikowanych washletów, ale również tego, co znamy na co dzień. Teraz już rozumiem obrazek z toalety w singapurskim metrze, aby nie wchodzić na deskę z butami i nie kucać na niej. Tak jak my nie jesteśmy obyci z toaletami kucanymi i nie zawsze wiemy, czy należy ustawić się przodem czy tyłem, tak Azjaci mogą nie wiedzieć jak korzystać z toalet z deską.

W pobliżu odbywa się jakiś festiwal, zatem idziemy to sprawdzić. Na ulicach porozkładane stragany z jedzeniem (macki ośmiornicy, kałamarnice i pieczone bataty, placki, jajka sadzone w kształcie serc i wiele, wiele innych), maskami i paroma innymi rzeczami. Z każdej strony ktoś nawołuje i zachęca.

Niebywałe jest to, że pomimo tak dużego miasta, jakim niewątpliwie jest Osaka, ruch uliczny jest naprawdę znikomy. I to nie dlatego, że rozkłada się on na pięciu pasach i estakadach, ale po prostu samochodów jest stosunkowo mało i nie ma żadnych korków. W dodatku jest bardzo cicho, nie słychać dźwięków silnika, ani bynajmniej nie czuć. Wychodzi na to, że wiele modeli to hybrydy.

Na większych przejściach dla pieszych, pomimo obecności świateł, stoją jeszcze panowie z uniformach z czerwonymi pałkami, jakich używa u nas policja do zatrzymywania pojazdów po zmroku, i pokazują, kiedy można przechodzić, a jak nie można to zastawiają przejście własnym ciałem. I nie ma, że stoją z boku, rozmawiają między sobą, czy zajmują się jeszcze czymś innym.
W wielu miejscach można spotkać takie osoby, które coś robią, mimo że wydaje się to całkowicie zbędne. Jedni pilnują bramek na dworcach, inni stoją na peronach i zapowiadają pociągi za pomocą małego telefonu zawieszonego na szyi albo pilnują wózków przed sklepem i pomagają wymieniać pieniądze w kantorze.

Idąc dalej odwiedzamy dzielnicę Namba, znaną jako dzielnicę rozrywki, gdzie ulica ze sklepami, restauracjami ciągnie się na długości 1,5 kilometra, przez kilkanaście przecznic. Prostopadłą do niej, a równoległą do kanału jest ulica Dotonbori – najbardziej tętniąca życiem nocnym w Osace.

W lokalnej knajpce zamawiamy posiłek. Wygląda to odmienne do tego co znamy na co dzień, jako że po wejściu do lokalu należy podejść do automatu i wybrać interesujące nas danie w odpowiednim rozmiarze (jak są rysunki to jest łatwiej, jak nie ma to mamy same „krzaczki”), wrzucić pieniądze, pobrać kwitek i podać go obsłudze, która po chwili przynosi nasze upragnione danie.
Dostajemy po kubku herbaty, zupę z czymś a la tofu oraz surowe jajko w miseczce, ryż z mięsem i jeszcze jakąś zupkę do tego.
Przyglądam się jedzącym obok Japończykom i widzę, że pałeczkami są w stanie nabrać więcej ryżu niż ja widelcem.

W drodze powrotnej do hotelu robię jeszcze parę zdjęć Osaki nocą.

Mimo, że w Polsce jest dopiero środek dnia, to ze względu na czasochłonną podróż i niewyspanie, zasypiam w mgnieniu oka, bez problemów z jet lagiem.

Zobacz trasę na Sports Tracker.